Во дејствието,        субјектот да се прилепи на некој симболички определувач, ненадејно да му се додели        некаков „мандат” како што му ја доделиле улогата во мрежа со интерсубјективни        размери (“учител”, „водач”...) суштински е некој ирационален преседан, иредуктибилен        елемент на заклучокот, т.е. поделбите на симболистичкиот „мандат” никако не можеме        докрај да ги втемелиме во субјектовите „реални“ сопствености, единичности и т.н., така        што поделбата, во крајна инстанца, има перформативна природа - субјектот е „учител”        затоа што го признаваме како учител, а не затоа што самиот во себе е „учител”...
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА бр. 21“
              
              (1995)