Езерото веќе ги ниша соништата на светот.  Вечерницата пак нив ги води по знајни и незнајни места  во пресрет на муграта моја  што постојано ја создаваме  човекот ноќта и јас.
               
             
           
            
            
              „Липа“
               од Матеја Матевски 
              (1980)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Потсетете се на сите знајни и незнајни борци што ги положиле животите за слободата што ја живееме.
               
             
           
            
            
              „Добри мои, добар ден“
               од Глигор Поповски 
              (1983)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Кога го прашале каде бил, рекол: „Жалоста од смртта на таткото мој ме прогонуваше шеесет дни и шеесет ноќи по патишта знајни и незнајни; и изодев многу патишта, и секаде го барав таткото мој, но никаде не го најдов.“
               
             
           
            
            
              „Папокот на светот“
               од Венко Андоновски 
              (2000)