Драгоцени се, како сознајби на едно време и еден простор мислите-брилијанти, што како волшебен клуч го отвораат хоризонтот на новото време, ставени во златната уста на Големата Мајка:  – „Кај ти е Татковината, Мајко” – ја прашува Ервехе војничето на граничниот премин.  – Мене ми е Татковината таму, кадешто ми се децата.  – А кој е твојот народ, Мајко?  – Народот со којшто живеам, сине.
               
             
           
            
            
              „Ервехе“
               од Луан Старова 
              (2006)