Ана, се уште жива, но веќе пијана, е убедена дека навлегува во еден од нејзините диви сништа, со животни што врескаат, и со неа сред тркалезниот плоштад - распнат Леонардов човек: жена што од смелата, мазохистичка изложеност бавно се враќа во положба на заштитен фетус.
               
             
           
            
            
              „Слово за змијата“
               од Александар Прокопиев 
              (1992)