Тој стисна очи и се мачеше да се занесе, да не мисли за ништо. Но тоа беше залуден напор.
               
             
           
            
            
              „Послание“
               од Блаже Конески 
              (2008)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  - Сиџилите, Татковите сиџили, Мајко... - не можев да ја завршам реченицата, во залудниот напор да ја прикријам внатрешната вознемиреност, да ги задржам солзите...
               
             
           
            
            
              „Тврдина од пепел“
               од Луан Старова 
              (2002)