заден (прид.) - нога (имн.)

Песот бувна и се исправи на задни нозе, но почна да ја врти опашката.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Пашата ги набра веѓите. Коњот под него исцвиле силно приклештен од уздата - се исправи на задните нозе. Пак исцвили.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Коњот пак исцвили. Ја затресе бујната грива, се исправи на задните нозе и како стрела летна со војводата кон Мечкин Камен...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Одеа полека кон селото. Коњите разнемоштени, едно од тешкиот товар, што дотогаш го тегнеа, друго од разделбата и немоќта што не можеа да му помогнат на својот стопан, со вина во погледот врискаа... час подигајќи ги предните нозе, час се тегнеа наназад вклопувајќи ги задните нозе вземја, со високо кренат опаш ја покажуваа својата лутина.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Папците на козата ѝ овозможуваат слободно да застанува на задните нозе и да ја вклешти гранката што ја брсти, а нашите нокти, слични на ќерамида, служат за потпирање на образите при пофини допири...“
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Ќе се повлечеа во своите соби ако не станеше она што стана двапати пред тоа: по третпат гласно `рзнување се пропна на задни нозе како пред скок и удри во прерано испукнатиот таван. „Тоа чув“ , им рече непобеднички додека тие молчеа онемени од морничавост.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Салото под елекот закитен со тежок сребрен синџир му се бранувало од задоволство додека ја гледал толпата обземена од тапа љубопитност, пред секакво чудо и сите што му биле и што ветувале дека ќе му станат купувачи на басма, шајак и јамболии можеле да се восхитуваат и да му се чудат - коњот пиел вино од поило и по команда се исправил на задните нозе.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Бојан се наведна, го фати внимателно јагнето за задните нозе и го поткрена: - Женско е, - рече. - Ќе го викам Снежанка.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Ќе подушка по грмушките, ќе крене една задна нога, ќе ја крене сериозно и главата и ќе се помоча на дрвцето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се исправаат на задните нозе и ги наведнуваат дрвцата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се пробиваше постанато по неговата дира, влечејќи ја по себе едната задна нога, како уште една сува, прекршена опашка.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И сега се извиши по снегот, удирајќи само со една задна нога по празнината над себе, еден докрај совладан волк, пронижан од двете страни и бессилен за сѐ друго.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Во крвавиот траг на боиштето остана само едно од тие изребрени суви тела, што се превиваше во морничаво, жилаво умирање, продолжувајќи за сето време да замавнува во празнината со своите задни нозе, чиниш и во своите последни соништа продолжуваше да бега, некаде во некоја шума, некаде меѓу некои стебла, однесувајќи ја и од онаа страна на животот својата исконска глад.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Била тоа една огромна мечка, нагазена и маѓепсана од тоа грубо ковачко железо, што го имаше наличено тука пред некоку дена токму тој: била згрпчена за едната нога меѓу запците на тоа 'рѓосано железо, вклештена тука за едната задна нога, а бидејќи оној знаел многу добро да ги мести стапиците, другиот крај од синџирот со неколку куклуши бил изапнат за едно кутнато стебло, кое позволувало малку и да се повлече по себе, но кое воопшто не попуштало.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Пред да се чкрапне сијалицата, темникавоста на одајчето ја бркаше вжештеното отворче на ќумбенцето, Перса и Пелагија во разговор на креветот, а малечката Пела, седната над едниот садак под прозорецот, му зборува на внимателниот Мурџо, малку подалеку од неа, кој чучи на задните нозе и потпрен на предните.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Земајќи момчето четириесет зајаци, еден по еден од рака на царските измеќари за да ѝ клава во една одаја, му испрекршил на секој зајак по една задна нога, за да не можат да избегат и си ѝ отерал в планина да 'и пасит; си 'и пасил неколку дни и царот пуштил луѓе да видат дали 'и имат сите зајаци.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Арно ама за муурот не знаел царот што му го удрил.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Коа разбрал царот оти толкуа дни 'и пасло момчето зајаците и токму му биле, се уверил оти ќе 'и допасит до четириесет дни и ќе му ја земит ќерка му.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Кучето, клекнато на задните нозе, само повремено секавично го свртуваше погледот кон домаќинот или домаќинката како нешто да проверува и продолжуваше да клечи на двете задни нозе, сè така втренчено загледано во господинот Гроздановски.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Коњот застана на задните нозе, фркна и се впушти во бесна брзина која беше најубаво нешто што некогаш сум го видел.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Коњот не се помрдна. – Удри по мускулите. – рече братучед ми Мурад. – Што чекаш?
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тој се крена од местото, заврти круг–два, па се крена на задните нозе, извивајќи го снажното тело.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Букефал на врв на задни нозе, наспроти огромниот слон на Пор, тоа мало човече скриено во кралско седло на врвот на слонот.
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)
Одеа исправени, на задните нозе, носејќи метално оружје во предните. На нозете имаа чизми. Беа мажи и имаа очи, уши, уста, носови.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)