Улам на твојот двор со распеани рози,  Улам на древниот часовник што покажуваа недојдено време,  Улам на оној жесток ветер  од кој не потреперуваат ниту гранките ниту лисјата  туку коренот в земи,  улам на твоето тело што како божја заповед  го свртува кон себе сонцето  и го крие за да му биде визглавје  на плодот во тебе.
               
             
           
            
            
              „Љубопис“
               од Анте Поповски 
              (1980)