А кога овој случај како симптом           на длабоката фрустрираност на хрватската интелигенција ќе ги стекне сите одредници           на законска појава, тогаш ни станува јасен и оној манично депресивен карактер на           хрватскиот интелектуален живот воопшто, неговиот сите нам толку добро познат           здодевен ритам: ...тапост - еуфорија - тапост..., па одново, еуфорија, ... па тапост... и така           во бесконечност.
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА  бр. 35“
              
              (1997)