Оној огромен Ристан, истеран, отфрлен, се меткаше по градилиштето, готов да се расплаче на секој збор, со оние свои огромни раце, што не можеа да бидат скриени никаде, толку голем, а толку ненужен, а лавот на црвеното сонце сега веќе крвавеше низ устата со некаква болна пена, врескајќи и превиткувајќи се, устрелен.
               
             
           
            
            
              „Белата долина“
               од Симон Дракул 
              (1962)