блед (прид.) - светлина (имн.)

Одново подига очи и се загледува во бескрајната снежна шир облеана со синкавата и бледа светлина на полната месечина.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Од кандилото обесено во ќошот, врз нивните лица паѓа бледа светлина.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Изгоревите и полуурнати куќи при влезот од селото, во бледата светлина на месечината, кај него предизвикаа страв и ужас.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Малите ѕвезди одвај трепкаа со својата бледа светлина, како да ќе угаснат секој час.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Од засолнетото катче сеќавање повикува една нивна прошетка низ градскиот парк, со посеано лисје што шушкаше под чекорите и некои исплашени инсекти што несигурно трепереа во бледата светлина.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Зрак бледа светлина се откраднува од синиот свод, ја погалува по срамежливо откриеното колено, додека ногата ѝ го испушта однапред научениот полукруг.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Братучедите полека излегоа на чардакот од племната каде што мамеше бледата светлина на раното утро.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Седнат сам до масичката со машината за пишување, сред бледата светлина од лампата со слаб напон, ги препрочитував редовите.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Тоа се гледаше и од големите снегулки, кои се стрелнуваа на бледата светлина што се провираше низ подотворената врата. Добро паѓаше.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Бледата светлина од ламбите на голите ѕидови им ги отстранува цртите и им ја изедначува бојата на лицето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
На овој дел од разговорот Петра навистина пропаѓа во сонот, и од тука до утрото е темница во нејзината глава каква што владееше и во просторијата, ама првата бледа светлина што удри низ дупката за џам ѝ ја поврати синоќешната слика па затоа се поткренува внимателно и го бара Костадина, а на местото каде што го гледаше веленцето притиснато, нагмечено, претворено во широко седело.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Почнавме да се препознаваме во нејзината бледа светлина.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Четата што стоеше пред нас тргна.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Откако се збогува со својата сопатничка, Марија сакаше да ја врати прекривката, но жената ѝ рече да си ја покрие главата додека поминува низ дворот и да ѝ ја врати на влезот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Патничките, чиишто лица одвај се гледаа под бледата светлина на една светилка во дворот, останаа неподвижни сѐ додека жената со војнички изглед не им дозволи да се слезат со неколку едноставни наредби, како да им се обраќа на деца од градинка.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Бледа светлина го означи хоризонтот. Сонцето тешко се пробиваше. – Сонцето изгрева, сонцето изгрева, – повторуваа козарите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)