ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Тоа беше една повисока степен во естетиката на живеењето на маказарчани - не просто бели ѕидови на одаите, туку шарени, некаде со ситни цветчиња, другаде со крупни медалјони, на трето место со фигури кои беа почисти во линиите, налик на геометриски.

Како и платната, и филмовите се одликуваат со отсуство на позадина, т.е. со непостоење на сценографија во некои случаи (често­пати само белиот ѕид од тули во Фектори).

Пречките и грешките во филмската текстура директно се надоврзуваат на оваа естетика, а силните контрасти, без сиви тонови, на раните Ворхолови филмови им даваат дводимензионалност карактеристична за неговите платна.

Босите нозе и правта се родени негде далеку но соништата ќе слезат и од белиот ѕид.

Го потпре столот на белиот ѕид и зафрлувајќи ја малата глава ме изгледа како првпат да ме сретнал.

Зедов парче јаглен и повлеков неколку линии по белиот ѕид.

- Овардз, - викнав и јурнав во џунглата, кон непознатото село во кое живееше Карамба-Барамба, црнецот без сенка.

Нацртав на белиот ѕид човек и после го размачкав та тој личеше на весел црнец со големи уши и малку танки нозе.

Во пустината немаше ни бел ѕид ни јаглен.

Го зедов јагленот и одбрав чисто место на белиот ѕид.

Сега на белиот ѕид беа еден црнец, еден зајак, еден елен и еден човек.

- Овој Карамба-Барамба не е нацртан на бел ѕид и навистина имаше сенка.

- Уште нешто, - реков. - Познавав еден Карамба-Барамба, Беше нацртан на бел ѕид и немаше сенка.

Тогаш стаклото на нашиот прозорец прсна на илјади парчиња и во собата, пред нозете на мојот дедо падна голема, црвена топка.

Над мојата глава гореше сонцето - големо, златно тркало со многу зраци околу себе.

Не бев плачко и се борев да ги задржам солзите.

На грбот на камилата седеше пустинско дете, поголемо од зајакот што го нацртав на белиот ѕид, но помало од мене.

8. Еве ме пак крај белиот ѕид на ној беа нацртани еден зајак со шапка, еден елен со чизма, еден замачкан човек и старецот на две половини, зашто бев мал за да го нацртам цел.

После и самиот се нацртав како го јавам нојот, за да имам и јас спомен...

Зашто шарената топка почна да расте и да ги покрива белите ѕидови.

- реков.

- Ништо, - реков иако ми се плачеше. - Ништо.

Го нацртав на белиот ѕид и Роско, решен утре или некој друг ден да го нацртам и канарецот Сократ.

Затоа и зајакот остана на белиот ѕид, таков каков што го нацртав, со дигнати уши и малку поднасмевнат.

- Ти задржи го овој глобус кога така убаво знаеш да патуваш.

Се сетив дека тоа “овардз“ на пустински јазик значи “здраво“ и се насмевнав отпоздравувајќи: - Овардз.

Таа и натаму беше загледана во белиот ѕид, и рамномерно дишеше.

Реков: „Што ако тоа е автоанестезија – се умртвила себеси за да се спаси од овие крикови?“

Засекогаш ќе остане празнината во твоето срце за мене а во твојата глава ќе виси ликот мој како фотографија на бел ѕид.

Исус, Нерон! Погледна околу себе и виде бели ѕидови, бел кревет, бела покривка и бело небо зад решетките.

Ех! Кога се бања Зоки Поки мора да се бања и високиот бел ѕид околу кадата. И подот.

Заспа цврсто. бела куќа на бел облак, носена од бели птици; бел чад од бел оџак, бела гитара без жици; бела музика од бел ѕид, бел славеј надвор од вид; тик-так нон-стоп часовник ѕиден, отчукува време на живот иден; лево-десно шета едно бело клатно, со бела боја црта на празно бело платно: бели гради на бела жена, легната на бела постела; сето тоа на бело знаме веено од бел призрак, качен на бел рид над кој се спуштил бел облак.

Од белите вреќи до црните патот е половина бел, натаму црн.

Се патува дрн- дрн- дрн. Се сматува.

Во белите вреќи бел ден белее бел свет белее бел ѕид белее бел заб белее сѐ во бело белее белина белее бело, па крај бело, па сјај бело, па рај Margina #32-33 [1996] | okno.mk 145 бело, па бај бај, бај, бај.

Некој фрлил ѓубре. Некој шарал по белиот ѕид. Некој вика. Некој пцуе. Некој лаже.

Сестрата тој ден ми го откорна фластерот од чело, ми го тргна стариот завој натежнат од крв и во носот ми стави некакви си тампони, ми го покри со нов, чист завој и ме опреми за да можам да се шетам низ дворчето со нова перница на лицето.

Всушност, не ми го откорна перницата носот, туку белиот ѕид - додека сонував дека на еден црвен стол безгрижно возам по празни улици.

По белите ѕидови немаше апостоли и ангели, туку со крфии заковани кадра на некои чичковци со строги погледи од зад големи окалки, а на местото од милата Богородица, една женичка во годините на мајка ѝ застаната на средината од ѕидот и со голема тетратка во рацете од каде ги вадеше имињата на децата.

Стоиме ко ластовици залепени на бел ѕид и само црцориме.

Тој лик, тоа нешто што во делот од секундата ми се појави на белиот ѕид, тоа не беше цртеж на хартија, тоа беше сенка во воздухот, тродимензионална слика од магла и чад.