Беше толку изнервиран што ја слече топлата волнена блуза, ја фрли, и гол, само во маица, стоеше на сред студената соба и викаше со висок глас, речиси фалсет. Беше ужасно!
               
             
           
            
            
              „Слово за змијата“
               од Александар Прокопиев 
              (1992)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Допирот се претвори во прегратка и се случи експлозија од блажена топлина сред студените ѕидови, дамарен трепет кој заврши со спој на две врели усни.
               
             
           
            
            
              „Последната алка“
               од Стојан Арсиќ 
              (2013)