ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Тоа е нашата свадба, тоа е сѐ, јас идам по твоите очи, прости ми ја мојата безмилосност.

Кога конечно ќе ни се предадеш, тоа мора да биде по твоја слободна волја.

Ќе копнеам по твоите очи и ќе верувам во едно среќно вљубување , затоа што вистинската љубов си го наоѓа патот кој води до саканите.

Во ноќите осамени се сеќавам кога ги соединивме нашите души и секој пат беше ново, неоткриено, возбудливо, слободно, возвишено и посакував да трае засекогаш.

Но, од вечерва знај никогаш нема да те именувам по твоето име.

Тече оваа река по твоите натколеници нагоре и ако некојпат останеш без небо ќе израсне мостот повисоко од сите векови и пепелта твоја да ти се поклонува.

Четврто распаќе: Ти, над сите дабови вечен, над сите мориња безбрежие, над сите распаќа распаќе По твоето корито Мојата судбина тече Носи ме!

Тагува сонцено по твоето стебло да се симне тука, крај морево да заспие.

Ѕидниот часовник – предел во кој се гледа пастувот од песните со рогови кога го корне крстот во полето; лилјак кога прелетува некаде од кај амбарите; старец што му шепти во сонот на полноќното сонце; ноќта во која полка исчезнуваат буквите чиј глас од ѕид до ѕид, бие во крвта, скита низ иднината и застанува само ден-два по твоето заминување.

Марија, ќе убијам, говорев ноќе по твоето бегство, се колнев пред онаа киклопска глава повикувајќи ја како сведок дека ќе си достојам на зборот, дека еднаш ќе замавнам со нож на некого и дека со бел отров во очите, како оној во детството, само со очните белки, ќе испитувам дали крвта личи на сок од малини или е грев на мракот.

Јас заедно со тебе го слушам коњаникот во нашиот часовник, јас уште копнеам по твоите приказни.

Се сетив на „Харакири“. Мора да е убава смртта што е по твој избор и по твоја волја...

Само, ако фатиш уште еднаш по твоите патишта, кај нас повеќе не ќе имаш кај да се вратиш“.

Другите две можеле и да останат свиткани под твојата дебела кожинка и тука задржани, без да бидат во состојба ни да те раскрвават, едното од нив можело и да се слизне по твојата четина и воопшто да не те повреди, но ова, што те тера да крвавиш вака, не ќе е на некое многу згодно место, тоа може уште оддалеку да се види, му зборуваше на својот самјак.

Сега ги гледаше снежинките, беа меки и сигурно го имаа оној скокоткав допир, како прстињата на пеленаче по твоето лице.

„Од утре да си сакаш друг бригадир за твојата градежна бригада, чу?!“, со растреперени вилици и како да се наоѓаш под урнатините на твоето најскапо здание, што некогаш си го градел, а тоа сега се уриваше врз тебе, врз твоите раменици, те треснуваше по твоето чело, те толчеше по рацете, по лицето, в очи а, нозете ти беа тешки, како потонати и натрупани до над колениците во тие урнатини.

Бубачката нека лази по твојата кожа.

Истите песнички, истите божиќни песнички, истите без повод и причина весели песнички, истите кретенски песнички, проклето истите песнички газат по твоите нерви!