Пред десетина години, кога се уште непознатото во театарот го анулирав со конкретни примери позајмени од теоријата и сценскиот практикум по софиските едукативни центри и театри, во едно неделно поладне гарнирано со млеко во тетрапак и балканска меланхолија, тогашниот мој „сокафезник“ цимер, Митко, сега веќе граѓанин на Лондон, ме праша:  - Ја познаваш ли Роза Радичкова? - Која е таа?
               
             
           
            
            
              „Календар за годините што поминале“
               од Трајче Кацаров 
              (2012)