Тетка небаре ја следеше внатрешната линија на моето љубопитство, на времето разделно, па продолжи:  - Една вечер пред заминувањето, стариот прилепски кадија му ја отворил до дно душата на татко ми крај чашката ракија и погледот упатен кон сините езерски далнини:  „Пријателе мил, дојден сум да се збогувам со тебе, со Езерото.
               
             
           
            
            
              „Патот на јагулите“
               од Луан Старова 
              (2000)