Всушност, сметам дека овој заклучок, ако се впуштиме во подлабока                   анализа на Дишановите двосмислени дела и неговите коментари за нив,                   е неизбежен.
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА бр. 8-9“
              
              (1994)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  А и евидентното, очебијното, дека навистина (се разбира, во смисла на мнозинство и   во смисла на она што, да речеме “медиски” или како некаков “културен сензибилитет”   /не/ го “зрачат”) станува збор за “морони”, за   една фрустрирана “турбо-фолк” генерација без        Оваа генерација влезе во   подлабоки генерациски обележја, несреќна и          пубертет и почна да онанира   недуховита - е па, и тоа согледување, под налетот   паралелно со почетокот                                                       на војната.
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА  бр. 35“
              
              (1997)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Кога не ќе драбаше по калиштата на каналот, тепајки гуштери и жаби со нескриено задоволство, кога не ќе дебнеше полузаспани змии, кои, држејќи ги за опашка, или ги треснуваше од некое дрво, или ги вртеше  врз својата глава и зашеметени, ги фрлаше далеку во меѓите, тогаш секако се плискаше во плиткото на реката, а богами, без никаков страв, загазуваше и во подлабоки места.
               
             
           
            
            
              „Црна билка“
               од Ташко Георгиевски 
              (2006)