Најпосле јас сакам да мислам на своето утре.“  Брат му беше изненаден. „Секако, не си песок“, рече како да го заборавил нивниот последен разговор. „Седи.“ Седна и ја впи канцеларијата во својата свест еднаш за секогаш наслутувајќи зад студените ѕидови строги и непознати дамари.
               
             
           
            
            
              „Месечар“
               од Славко Јаневски 
              (1959)