чорбаџија (имн.) - ги (зам.)

(Ја клава во устата, ја запалува со својата и му ја подава на Теодос.) Еве, ти куме, завиткана и запалена!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Децата од беговите, агите и чорбаџиите ги предводеше Сулејман, синот на Осман-бег, како што децата го викаа “Сулејман-Пеливан“.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
АРСО: Тоа така се вели зборот само, инаку чорбаџиите ги јадат пилињата и прасињата, а сиромасите — опинците.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)