Обесен во некој агол на неосветлената соба  Има таква ноќ кога цигара по цигара  Стигнуваш ненадејно до некои полноќни дождови  А потоа одново слушаш како удира часовникот  И го препознаваш во неговиот глас  Оној сетен повик  Таму некаде, далеку во иднината  Кога си играат дечиња и ја типкаат земјата врз тебе  И во прекрасна ноќ бараат светулки среде бујнатата трева  Што те покрива на ридон.
               
             
           
            
            
              „Љубопис“
               од Анте Поповски 
              (1980)