После седумдесеттина години од историјата на филмот, колку што ја делат Ворхоловата           работа од овие пионерски обиди, неговите филмови, дури и со идентична содржина, добиваат           сосема поинакви конотации, како кај Кле, кој откривајќи го детскиот цртеж, подигна еден вид           симболизам на ново ниво.
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА бр. 15-16“
              
              (1995)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Ворхол во своите филмови непосредно се надоврзува на својот           сликарски опус (како Фернанд Леже во „Механичкиот балет”,1924.) во естетичка, и како           што видовме, во технолошка смисла, и на извесен начин го негира филмското наследство.
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА бр. 15-16“
              
              (1995)