Како и да е, на крај, ќе те     замолам - земајќи го предвид твоето веќе прилично респектибилно искуство во разни „модуси     на преживување”, а освен тоа и доследноста и „искреноста” (што и да значи тоа!) на твоето     творештво - да промрмориш пар зборови за помладите читатели на Маргина на коишто толку очајно во ова распад-време им требаат поавтентични културни херои и што помалку демагошки     стратешки визии. Дрн-дрн...
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА  бр. 36“
              
              (1997)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Во мигот кога со болницата, или поточно со социјалните служби ќе го ставиш потписот, твоето веќе не е твое.
               
             
           
            
            
              „Последната алка“
               од Стојан Арсиќ 
              (2013)