За разлика од нив тој ги исклучува од уметничкото           уживање сетилата какви што се, мирисот, вкусот и допирот, бидејќи „тие сетила се во врска           со материјалноста како таква и со нејзините непосредни сетилни квалитети; мирисот со           материјалното испарување низ воздухот, вкусот со материјалното распаѓање на предметите,           и допирот со топлото, ладното, мазното и т.н.”
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА бр. 15-16“
              
              (1995)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Покрај слухот Hegel во своите Предавања за естетиката го воспоставува и видот           како еминентно сетило-теоретичар.
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА бр. 15-16“
              
              (1995)