Порнографијата во продукција на Фалкон стјудиос во 1970-тите го даваше визуелниот соодветник: промовираше модел на геј- секс како благотворна, опуштена машка размена помеѓу другари соиграчи што меѓусебно се почитуваат, а на пленетите гледачи им нудеше танталски проѕирки кон некакво геј- другарство што истовремено е и сексуално и братско, инклузивно и нежно, мажествено, но без осуди, на сечија радост лишено од улоги, хиерархија и сексуална различност.
               
             
           
            
            
              „Како да се биде геј“
               од Дејвид Халперин 
              (2019)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  На     тој начин постојат стопување и кинење, или, попрво, осцилирање, непрекината размена     помеѓу актуалниот објект и неговата виртуална слика: виртуалната слика не престанува     да станува актуална, како во огледало коешто ќе дофати лик, ќе го одвлечка во својата     бездна и од своја страна не пушта ништо друго освен една виртуалност, на начинот     на Дамата од Шангај.
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА  бр. 36“
              
              (1997)