Некогаш тука имаше едни млаки  Една воденица зад млаките  висока бреза среде гробиштата  птици што разговараа со неа на нејзиното наречје  перачка на јазот со црвени коленици и голи дојки  сонцето што ја поземаше за раце  и ја вглобуваше нејзината сенка  врз ѕидовите и вратите на домовите  како живо писмо до сѐ што ќе се плоди низ иднината...
               
             
           
            
            
              „Љубопис“
               од Анте Поповски 
              (1980)