И така уште буден лежам  принуден в молкот да се слеам  (Ноќва од чудни плодој тежи  што не ме пуштаат да пеам)  Селата сами в ридје спијат  сред сева блага страшна тихост  (Крени во себе палав вихор  по ѕвоната да бијат бијат)
               
             
           
            
            
              „Дождови“
               од Матеја Матевски 
              (1956)