- Никого не чекам, - рече Белото. - Пчелите, пеперутките и луѓето ги чекаат моите цветови.
               
             
           
            
            
              „Билјана“
               од Глигор Поповски 
              (1972)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Во        бројни текстови тој ги објаснуваше корисностите што ги нуди таквото зазеленување на фасадите:  1.      стеблата произведуваат кислород 2.      подобрување на микроклиматските услови         (во градот и становите), бидејќи се намалува      острината на климатските промени (топло-ладно, влажно-суво итн.) 3.      задржување на ситниот песок и сличните нечистотии 4.     смалување на уличната бука 5.      скриеност од надворешни погледи 6.      сенка во топлите месеци, пропуштање на светлина во ладните (токму затоа „дрвата-потстанари“      се листопадни дрва, кои во зима оголуваат и овозможуваат поголем проток на светлина низ      крошната) 7.      можно е доаѓање на пеперутки и птици, значи радост при враќањето кон природата 8.     симболично покажување на новиот однос кон природата - за разлика од кровните градини,      „стеблата-подстанари“ се видливи и за минувачите.
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА  бр. 19-20“
              
              (1995)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Толку чедно. Со пеперутки и чипкани чадорчиња.
               
             
           
            
            
              „Портокалова“
               од Оливера Доцевска 
              (2013)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Да го гледаш и да го молиш и да те моли  и двајцата раце сте престорени само да молите  нешто да молите  Дур да слета морна пеперутка и да те гушка  и ти да ја мачиш и ти да ја убиеш  со едно молчење на сите камења брат да им бидеш  и да гледаш како нестануваш полека  кожата како ја пробиваш  од себе во попладнето  од попладнето во припекот како се сокриваш и пак легнат  точно кај што си да се најдуваш и да молчиш.
               
             
           
            
            
              „Вардар“
               од Анте Поповски 
              (1958)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Ина покажуваше кон нас, и аѓутантот, постар господин во црн костум со бордо пеперутка и со бела коса, дојде и на лош српски јазик нѐ замоли да си одиме.
               
             
           
            
            
              „Папокот на светот“
               од Венко Андоновски 
              (2000)