На професорот Георги Старделов, тогаш белградски студент,  денес, 58 години по случката, уште не му е јасно  како купиштата роднокрајни зелки  што ги беше растоварал на Бајлониевото пазарче  наеднаш се најдоа на врв Балканска улица кај хотелот Москва  (а така беше било пишано: Москва секогаш да е на врвот)  и почнаа да се тркалаат удолу, како кога пред очи  ви бега голеиот сон, оној најубавиот, од детството.
               
             
           
            
            
              „Ситночекорка“
               од Ристо Лазаров 
              (2012)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Леле, Цигани, со мртов око ви гледа -  стрелан, меѓу стрелани птици.
               
             
           
            
            
              „Најголемиот континент“
               од Славко Јаневски 
              (1969)