ќе бараш наслови за следните книги
   Бесови песни, Лажна смрт, Плодни денови
   поетите ќе ги распознаваш по интонацијата
   а времињата и приликите според употребата
   на заповедниот начин
   карфиолот и модрите патлиџани ќе ги готвиш
   без рецепти, така што да побудуваат носталгија
   по домашно огниште и другите туѓи именки
 
   сеедно по којпат, сега чекаш
   - чекањето по дефиниција е бесконечно -
   можноста да напишеш песна лебди во собата
   како можност за љубов, како самовила
   цела како јајце, како гром, како Господ цела
   челото го збрчкуваш
   пред карстната перспектива на иднината
 
   и ги трошиш последните резерви надеж
   - тебе речиси непотребни.
               
             
           
            
            
              „Ерато“
               од Катица Ќулавкова 
              (2008)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Тебе не те задоволуваат
   патувања во позната насока
   сакаш да кажеш носталгија
   а да не биде типично:
 
   татковинска болест, на пример
   еротиката е носталгија по родниот крај
   (и се раѓаш таму, и свршуваш)
   со топло и сочно подножје
   реагира на допир, роси
   се распаметува, илегално и легално
 
   јас не сум секогаш во јас-форма
   јас е; ти сум; тој си...
               
             
           
            
            
              „Ерато“
               од Катица Ќулавкова 
              (2008)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Но, да се разбереме, вашето вчерашно пледоаје, за некој друг суд, во оваа иста земја, како и секаде каде што се протегаат новите христијански граници на комунизмот, би можело да биде протолкувано и како обид за исламско-отомански заговор, како носталгија по отоманското царство, скриен обид за негово реставрирање.
               
             
           
            
            
              „Тврдина од пепел“
               од Луан Старова 
              (2002)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Носталгија по романтичарскиот живот, а фрагментот на осаменоста најчесто заслужена е иронија која продолжува.
               
             
           
            
            
              „Жонглирање со животот во слободен пад“
               од Сара Трајковска 
              (2012)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Вториот е Крсте Чачански, чиишто раскази се како енигми, гатанки и ребуси, како македонски сфинги пред коишто остануваме често без точен одговор, но секогаш обземени од чувство дека нешто битно сме откриле и дека сме се облагородиле во еден миг во којшто се слеани во една целина носталгијата по далечното и задоволството во играта.
               
             
           
            
            
              „Црни овци“
               од Катица Ќулавкова 
              (2012)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Маските кои и даваа форма на мојава душа сега се сон, а сонот е мојот живот, живот кој можев да го пронајдам само длабоко во ноќта, кога бевме сами јас и осаменоста.
               
             
           
            
            
              „Жонглирање со животот во слободен пад“
               од Сара Трајковска 
              (2012)