Зад последните замаглени оази на свеста, голтани во врелата челуст на огнениот змеј, младичот виде: црвената солза се лизна до исклештената насмевка на арлекинот, и ситно се затресе лажната брада на бебешкото лице на џелатот, и купидон, восочно сјаен во отсјајот на пламените јазици извади стрела од тоболецот и ја нацели кон него...
               
             
           
            
            
              „Слово за змијата“
               од Александар Прокопиев 
              (1992)