Но длановите твои не венат  со грстои риеш по мртвиот мрак  по земјата со трендафил на усни  Црвенице што раката те знае  расцути ми со уште еден цвет  од земја мрак и видело што иде  Добрлижи ги заспаните што лежат  во пазувите нежни лулкај ги  поубав ден да иссонуваат  За нив тој цвет од виножитни бои  во старава и бессонава шума  и венење и листеж што ја знаат
               
             
           
            
            
              „Елегии за тебе“
               од Матеја Матевски 
              (2009)