камен (имн.) - фрлен (прид.)

Зборовите на човекот беа како камења фрлени по него.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Да гледаш тело синово ко камен фрлен крај патот, гроб да му утре не знаеш, со цвеќе да го покриеш, со солзи да го полееш, да гледаш а да не можеш, да писнеш и да прозбориш на последната раздела.
„Робии“ од Венко Марковски (1942)