кадија (имн.) - се (зам.)

Кадијата се намурти, ја наведе главата, си ја помазна брадата, почна да си го поткаснува десниот мустак и зашета низ одајата, очигледно растревожен за неуспехот на неговите луѓе.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Кадијата се врати на своето место, зеде книга и орлово перо и почна да пишува:   До пресветлиот господар калиф, падишах султан Сулејман, законодавец – Истанбул.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Кадијата се преправи на весел и задоволен.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Таму зад чалмата на кадијата се покажува само главата со русите разбушавени веѓи и ситните мижливи очи на татко му.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Така, со текот на времето кадијата се здобивал со апсолутен авторитет, како носител на правдата и на верската и на световната власт...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)