зграда (имн.) - бев (гл.)

На високите згради беа останати паролите: Смрт на фашизмот - слобода на народот! Смрт на предавничката класа! Смрт на предвоените богаташи!
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Така и стана; при крајот на летото зградите беа довршени, се чекаше уште да привршат и полските работи па да стане тоа, освештувањето.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Машкиот дел пред зградата беше прекриен со добро одгледан тревник со детелина чие зеленило и свежина раѓаше кај мене, истовремено, и тага и радост, и копнеж и болка, и нешто недоволно јасно во сеќавањата, и нешто премногу остро во нив, нешто што сечеше како срча навлегувајќи длабоко во месото на животот, и јас тогаш се повлекував во ќелијата, клекнував во аголот наспроти креветот, ја ставав главата меѓу коленици и плачев како дете, или можеби само сакав да плачам како дете на сет глас; да, јас сакав да плачам, но не можев оти рапава грутка ми го затнуваше грлото и ми го параше до изнемоштеност и чувствував тежина на камен под кој лежев како болно дете на пелена и сонував страшни соништа, го сонував животот.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Погледнав. Зградата беше бела и осветлена од лоша мижуркава сијалица.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Дождот престана, липите околу зградата великодушно ја зрачеа својата арома, а плочникот во дворот на зградата беше беспрекорно чист по заслуга на мајката природа.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
За време на комунизмот во зградата беа сместени неколку споредни, во тоа време викани општествени организации, клонови на владеачката партија.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Дојдоа некаде каде што тротоарот, поради тоа што тука имаше една голема зграда чие приземје беше некоја стоковна куќа, беше скоро тројно пошироко бидејќи зградата беше значително повнатре.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Беше задушно и топло и многу долго се чекаше.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Внатре, во зградата беа нејзините домашни, нејзините роднини што дошле да ги испратат и уште многу други патници за Москва.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Фред се сети дека зградата беше спомената и во Скот Фисџералдовата приказна “Меј Деј”, и, што е најдобро од сѐ, комунистите навистина беа на осмиот кат.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
А Змејко го изнаоѓаше неговиот лик во секое катче, во секоја шега, сеќавајќи се просто како натопен во него, сигурно затоа што и целата таа зградичка беше натопена од здивот на оној старец Дука.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А најчудно и во почетокот најнесфаливо дејствуваше фактот што и самата зграда беше претворена во ѕид.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
На влезовите од зградите беа поставувани списоци на новозагинатите на бојните полиња, по улиците среќававме воени инвалиди.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Војната донесе сиромаштија - немавме сапун, немавме петролеј, немавме брашно, немавме леб; најчеста храна ни беа компирите и оризот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)