По толку време – си седи поштарот сам,  Прета, копка нешто со бастумот пред него,  Ѝ шепти нешто на земјата,  И гледа една тажна жена осамена на прозорец,  И се мачи да го одгатне раописот на животот,  Избледеното писмо на чекањето.
               
             
           
            
            
              „Љубопис“
               од Анте Поповски 
              (1980)