Сонливите води на езерото нежно се будеа, бели и светли, кога тој го рашири и последен пат своето платно на истото место, крај црквата, од каде што водеше стрмно, кривулесто патче долу до изворот на езерскиот брег.
               
             
           
            
            
              „Бојана и прстенот“
               од Иван Точко 
              (1959)