По некоја недела беше останала жената му на Силјана сама дома и си седела во двор на ругузина та си везела една кошула со црна преѓа, како за вдовица; си везела и си плакала за касметот што го имала, дека без домаќин останала.
               
             
           
            
            
              „Силјан Штркот“
               од Марко Цепенков 
              (1900)