ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Во светлината на денот кој полека згаснува, дожд наближува.

Од овие мисли, конечно, го оттргна вревата на денот која го враќаше кон настаните што го очекуваа во Судот.

Да сонува за живот кој не се случил и ден кој сѐ уште не стигнал...

Не ја чуствувам зората, ниту моите уморни надежи, нарачувам будење, можеби денот кој доаѓа заборавил на изминатата ноќ.

Ноќта се сокрила во мене, ми треба прегратка за да се разбудам. Се буди ден кој ветува сѐ!

Никогаш неможев да и одолеам на страста да се достигне блаженство, состојба на умот која не е ништо друго освен целосен мир, спокојство и слобода на страстите.

Ќе можам ли повторно да сакам или залудно ќе го чекам денот кој нема да дојде, љубовта која повеќе нема да ја почувствувам.

Беше чуден; само се смешкаше и повторуваше дека е можно да се врати човек назад, во минатото, и дека е можно уште еднаш да изживее еден ден кој веќе изминал, пред многу години.

Понеделникот беше еден од оние денови кој без одредени причини ќе нè потсети на есента.

Не, не барајте податоци врз база на какви искуства доаѓам до овие впечатоци.

Поминаа и есента и зимата, а потоа, како и секоја пролет, на балконот изнесов два стола.

Кога би ги видел тие нешта како низ матно стакло, можеби и би можел да се сети дека некогаш го живеел тој живот, но за него неговото минато е во потполн мрак, или пак во овој миг тој е во мракот, и светлината во која трепери неговото минато само го заслепува, место да му овозможи подобро да гледа.

Во деновите кои се прелеваа еден во друг чекорев по улиците, со наведнат поглед со каков што чекорат осамените, небаре мислат дека изродство од светот им е втиснато во зениците.

На лицето на синот може да се види дека за него сѐ е бескрајно далеку, сѐ е како од некој минат живот, од некој туѓ живот – книгите кои ги напишал, разговорите кои ги водел, сеќавањата на деновите кои ги проживеал и ноќите кои не ги преспал.

Веднаш, без да дадам отказ, го напуштив своето место, си ја презедов врз себе одговорноста затоа што на масата останаа неиздупчени сметки, несортирани, и не ми остана ништо друго освен да заминам дома, да ги земам парите и преку разнесувачите на вредносни пратки да ги информирам роднините за мојата нова финансиска ситуација.

Меѓутоа, единствената личност што мене ми остави впечаток за време на ова интермецо на мојата вработеност – тоа беше кондуктерот во трамвајот кој со својата алатка за дупчење билети ми го поништуваше денот; ќе го кренеше тоа парче хартија, мојот неделен возен билет, ќе го вотнеше во отворената челуст на својата справа и некакво невидливо мастило на него ќе поништеше два сантиметра – и еден ден од мојот живот – еден скапоцен ден кој ми носеше само замор, ниту приближно со онолку пари колку што ми беа потребни за да ја продолжам таа бесмислена работа.

Имаше во таа негова запршка разни лути зачини: еден дебел камионџија што се заканува секому што ја оспорува историската вистинитост на неговата вера, еден ѓоа-научник што ги учи децата дека луѓето и диносаурусите се создадени во ист ден, една згодна девојка што смета дека Бог ги мрази педерите, еден пастор што намлатил дебели пари од продажба на своите молитви на ДВД, еден американски сенатор што верува во доаѓањето на Судниот ден кој ќе потепа пола човештво, еден протестантски проповедник што е убеден дека хомосексуалноста е болест, еден рабин што го толкува Холокаустот како заслужена небесна казна за неговиот народ, еден арапски музичар што се залага за верските права на муслиманите вклучително и правото на ликвидација на бласфемичарите, една мајка што ги убила своите деца затоа што Бог така ѝ наредил, еден оџа што попува дека света задача на неговата религија е истребување на неверниците, неколку мормони што веруваат дека луѓето со поинаква боја на кожата се грешни, разни исламски маченици што вршат самоубиствени акции, колони христијански фанатици што паѓаат во фанатичен транс, неколку Евреи што трескаат глава од ѕид, неколку претседателски кандидати што не веруваат во теоријата на еволуцијата...

Пчелките нежен касај ми оставија, ко цветови од црвени усни Во дремката на ноќта, празноглав со стакленици ги потпирав капаците на темнината Во небото ѕвезда Деница светкаше Мракот се стопи во зракот на утрото Со сиот жаргон се обидувам да го спасам денот кој навестува нова мора... залудно

Седум тажни денови кои јас можев и морав да ги одработам само со иронија.