Тогаш уметничкото дело веќе не е, ниту кај едниот ниту кај другиот, некаква измама на ретината, непостојана idola specus, погрешен превод на сликата/одраз на една појава; тоа станува инструмент „на еден конкретен ментален однос меѓу појавите - или да бидеме попрецизни - меѓу сликите на појавите”.
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА бр. 3“
              
              (1994)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Важен е и еден друг аспект; имено, некои посебно радикални мејл- теоретичари           одат толку далеку што сметаат дека демократичноста на мејл-артот е најсовршениот           естетски барометар досега, т.е. колку пораки испровоцира нечие дело (и воопшто,           самиот одговор на нечие дело веќе е признание) тоа значи дека е повредно.
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА бр. 15-16“
              
              (1995)