И потаму спрегнати со колата, Пишпирик и Барбут –бег продолжуваа да се веселат:  Што ќе биде секој ден нека слушне:  Мортенија среќна ќе не гушне:  Ќе ни рече: во преграб ве земам,  Ваков рудар јас до денес немав.
               
             
           
            
            
              „Пупи Паф во Шумшул град“
               од Славко Јаневски 
              (1996)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Ја поткренав малку главата и видов од колата едноличност – невисоки ридишта во далечина што личеа на џиновски желки, жолти и голи, без сенки под себе.
               
             
           
            
            
              „Пупи Паф во Шумшул град“
               од Славко Јаневски 
              (1996)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Задоволството исчезна, ко жилавите корења  на нашите прадедовци пред огништето  што плускоти, и лулиња со синкав чад,  и поглед во далечина што зборува за отсутност...
               
             
           
            
            
              „Поетски блесок“
               од Олга Наумовска 
              (2013)