Оти има денови чиешто сонце  пред да помине над нас  се распрснува како жито и како  зрнесто благо над  главите на сватовите  И грдо е тогаш со поглед заводлив  да гледаш во невестата  Додека среќата во нејзините очи танцува.
               
             
           
            
            
              „Жената на белогардеецот“
               од Србо Ивановски 
              (2001)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Впрочем и млакиот допир на тагата  е пијанство  И твоите зборови исправени пред ѕидот на срамот  И раката што ни мавта преку водите  е пијанство  И разбудените мравки на надежта  растрчани од заборавените гнезда  За да нѐ пресретнат  Само за да нѐ пресретнат  се пијанство  И не прашувај дали среќата танцува  И какви се нејзините чекори  Времето ќе го престигне  неоседланиот коњ  и ќе го впрегне во колата на животот.
               
             
           
            
            
              „Жената на белогардеецот“
               од Србо Ивановски 
              (2001)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  ТАТКО МИ ОДИСЕЈ
               
             
           
            
            
              „Жената на белогардеецот“
               од Србо Ивановски 
              (2001)