бунило (имн.) - и (сврз.)

Јас гледав во брошот; го зедов во рацете и го превртував; Јан стоеше отстрана, како во некој транс, како во некое бунило и велеше: „Јас го украдов, онаа вечер, на кејот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Волкот сонуваше во своето бунило и ја прославуваше таа миризба со еден таков писок.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)