ја (зам.) - пофати (гл.)

Тој само ја пофати брадата, се загледа некаде неодредено над отец Пелазгиј и рече: „Кога морето ќе се отвори, пречесен, дали тоа го предизвикал човек или Бог?“ Пелазгиј рече: „Бог“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ја допира со раката, ја пофаќа, како да си го допира татка си; му се рони, му остануваат ронатинки од молци што ја издупиле оставајќи ѝ рани.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Некој само ќе се мрцне, ќе ја пофати реката и излегува. Потоа, ко сојка, ја тресе водата од себе.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)