тој (зам.) - човек (имн.)

Не смеам на тој човек да му дозволам да го шири тој глас.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Колку и да е длабокоумен или темелен тој човек.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Не знам дали тој човек го знам или не го знам.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Симон тогаш со симпатија ми пишуваше за тој човек.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Има тој човек чудесен фат, смисла за склад.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Не случајно уште тогаш пред да замине во Маказар, толку му се налути на Јане, кога овој му рече: Не си ти Симон тој човек, друг бил тој твој предок Никола Поцо, за кој ми кажуваш!
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Тој човек“, реков јас, „им дал на маказарчани црква, иако сета работа околу црквата не ја финансирал тој, им ставил крст на неа, не еден, можеби два, им обезбедил камбана, учител за црковното училиште, им ископал бунар, а им го поправил и мостот каде што се денес продавниците на Маказар и кој и сега има потреба да биде поправен или да се изгради нов.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Изборот треба да се изврши внимателно, тој човек треба да биде таков што ќе знае да ја чува тајната и истовремено да може да му спомогне.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Мрсник!... Тој човек нема со рака да го пипнеш! Нема да го пипнеш!...
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Тој човек ми е мене пријател!... Нема со прст... Инаку... Инаку... ќе те дувне ветрот!
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Тој се вртеше насекаде, нервозно, задишен, сакаше да се увери дали сите го слушаат, а со рацете мавташе, мавташе тој човек, како да ги вчепкал в раце невидимите јажиња од тишината и сега дрма со сета сила, бесно, - и еве од тие силни удари прскаат некакви стаклени ѕвона и ѕвечат парчосани срчи во оваа крчма.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
На задоволителен начин на тој човек може да му се одговори само на неговиот сопствен терен.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Имате правоаголник што треба да го исполните, кој треба да се укомпонира.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Криете од публиката кој е тој човек.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Кајмакамот, муљазимот и бимбашијата долго го коментираа случајот со конзулот и се чудеа откаде никна тој човек уште в зори, кој можеше да го извести и најпосле се загрижија од мислата: „аџаба навистина италијанскиот конзул беше тој господин?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Од каде е тој човек?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Кајмакамот се присети на случката во битолскиот затвор кога Гоце го насамари мудурот, претставувајќи му се како господин Модијану од Солун, и страшно се возбуди, плашејќи се да не го насамарија сега и него како мудурот во Битола. Ho овој ред од таа страна беше поштеден, бидејќи кога стигна во конакот затече суварија штотуку беше слегол од црниот ат и му подаде писмо од самиот валија со кое го известуваше дека навистина тргнал италијанскиот конзул на кого ќе треба да му ги предадат комитите, доколку немаат свршено работа со нив.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Поетот со зборови ги објаснува зборовите “со големи очи кои гледаат далеку зад себеси“, моливот што ги испишува (“тој човек во човека“) и неможноста да се допрат, зашто “тие се излез / од темниот заборав на материјата / и душа - на душата“.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Имаше генијалност во тој човек од кого се плашеа, опасен но и три четвртини скршен човек.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Кога едно време му го видов лицето на тој човекот кој така леташе по небото, ми се присторе како да го познавам, како некој брезничанец да беше, ама не можев да го препознам.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
И јас го гледам тој човекот што толку брзо леташе, го познавам, ама никогаш не сум го видел и затоа пак не можам да го препознам.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Посакав на непријателот мој, порака да пратам за моќ и слава, за награда вредна што за труд се дава, не со превртливост и измама тешка, посакав нова шанса, ново лето, нов миг на мир, тој човек повторно да стане оној што бил, од злоба излечен, повторно човек, за довек.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Бев убеден, тој човек не нѐ сакаше.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
„Тој човек беше единствениот војник од планинава кој без да води војна си го донесе дома се она со што бил задолжен во 23от пешачки полк.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Со моите мали и речиси никакви познавања на патиштата по кои замина за да се загуби а можеби и да исчезне засекогаш човекот што толку го засакав, на што ли ќе му заличеше тој човек за кого ќе тврдев дека му е татко?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Зошто го велам ова? Бидејќи никогаш не зажалив поради одлуката што ја донесов кога го прифатив неговиот предлог да тргнам со него.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Луѓето идеа и си одеа. И никој никого не забележуваше. Како да станува збор за сенки.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се разбира дека тој човек го имам сретнато. Но тоа беше време на војна.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А му бил ордонанс на еден од потполковниците.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Сметав дека можам да бидам среќна со тој човек. Во тоа верував и уште верувам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Најмногу ме мачи сознанието, дека еве и сега, од оваа раздалеченост не сум сигурна каква требаше да биде и што да содржи приказната што требало да му ја раскажам?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А со кое право можев да го кажам тоа а Иван да поверува, кога и мене напати, без да очекувам и без да се надевам, луто ќе ме каснеше сомнението!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Во тој случај на што ќе личеше моето објаснување дека тој човек е постојано со мене и покрај мене во сите овие години, а тоа значи дека тој бил и со Иван, со неговиот син?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Страста кон него кај мене веќе беше сосема изгасната; не ни помислував дека би можела со тој човек, после толку години да се прегрнам, или да водам љубов.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И ми изброја петстотини златници, ми рече да појдам на пазарот во Дамаск и да го најдам тој и тој човек, Амореец, трговец со чудни нешта.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Родот на тој човек, кој си живеел среќно, попаднал во ропство на некој друг род; победничкиот цар, прво што направил, заповедал да се соберат сите штички што зборуваат и на клада да се запалат.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тој човек како да сакаше нешто да ми каже, нешто да ми соопшти, но не знаеше како.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
И од оваа мимолетна средба, неочекувана и ненадејна, во устата почувствував горчлив вкус, а во пазувите студенило што ми го праќаше павтежот од полите на зелениот мантил на тој човек.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Зошто ме бараше тој човек, и што бараше од мене не можев да одгатнам.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Но, тој човек беше неодоливо мил, со големи кафени очи, игриви, и ностагични, и, руси темперамент со огромни скокови од налудничава веселост до апатичен молк.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Таа се обиде да се преправа дека не го слушнала гласот на тој човек, но, тој уште еднаш, повторно викна.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Таа по патот не ни рече ништо за тој човек и ние почувствувавме инстинктивно дека не треба да прашаме.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Тој човек може да ја употребува туѓата азбука и за гласови од неговиот јазик или да ги изложи своите мисли со помошта на туѓа азбука.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
И сите вие другите околу него се развревивте, со тивки зборови на одобрување и на восхит, оти тој човек успеа така милозвучно и вистинито сите мои поуки и насоки што дотогаш ги кажував да ги стегне во само неколку збора.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Но тој одмавна со раката сакајќи да ја смири вревата и едновремено да покаже дека има уште да зборува, та кога околу него повторно завладеа тишина, продолжи, обраќајќи ми се пак мене: ’Стариот закон нè учеше дека плаќаме за сите свои дела на земјава – око за око, заб за заб, така ни беше кажано, татко.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Но, за него тој човек отсекогаш бил еден од оние, со кои што тој најмалку можеше да разговара.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сите ќе речат: Живеал тој и тој човек.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Со тој човек Змејко беше заедно уште од првиот ден во Задругата.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тој човек беше старецот Дуко. Често му се случуваше по цели часови да мисли со зборовите на Дуко.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тој човек не знаеше за наситка со тоа свое зборување.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Таа ноќ Џонс бил тој човек, измислувајќи систем од јажиња и чекрци со чија помош бил во состојба да се подигне себеси за да може да ги наслика горните делови од платното, кои инаку не можел да ги досегне.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Кога тоа и го кажав, ми кажа што рекол: дека еден ден, додека влегувал во метро, видел еден човек како им продава моливи на две жени - човек без нозе, кој се движел со помош на платформа на тркала.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Конзервите од џумбирово дрво, батериската лампа, кутијата за кафе со четките: тие предмети, а и другите, не беа најдени туку направени.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Сфатете ме тогаш, колку ме оптоваруваше и самата помисла дека треба да отидам на Бит Пазар, 72 okno.mk да го побарам тој човек и потоа да најдам начин да го пратам ѓонот во Битола!
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Не е тој човекот, се изменил.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- На тој и тој човек, вели Григор, избројани му се дните.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тој човек не е како другите. Мојот роднина е хендикепиран- ниту слуша, ниту зборува.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Ете, тој човек не верува во Господ.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Селото и сѐ околу него било пусто, а какви болки вриеле во душата на тој човек, не се знаело - ни тогаш ни сега.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ќе запеат подоцна без тој човек и песната ќе куца и ќе се влече сакато; доколку им се придружи трет, можеби Трипун Караѓоз, со нос кој како да раснел на плодно земјиште за цвекла, и болвите преплашено ќе им избегаат од пазуви.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Оној под него и ранет ја издржал тежината. Ја копал земјата со нокти во пребавното подавање кон една од пушките и се влечел по црвеникавата земја чеперок по чеперок со мачење на гасеница во чија жолта крв се шири отров од осина боцка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Небаре двете половини на тој човек беа одвоени една од друга.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тој човек со гуња од секакви закрпи и опашан преку неа со две шамии, во објала во кои можат да се нурнат шумски пенушки, понекогаш работел в град: таму носел на широкиот грб по две вреќи брашно или сол, редел по турските и ерменските магази буриња со маслинки, по ановите со боси нозе гмечел грозје во каци.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Им било жал: заедно со Васко Тушев убаво пееле во три гласа јуначки и свадбарски песни.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Пиштењето на несреќникот мина во бескрајно офкање.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ја кренал полека главата да го надене тој човек на рогот што му никнувал на тврдото чело, всушност ги извлекол рацете од утробата на животното и го зел ножот од крај себе.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се прашувал вака ли минувал секогаш заводливецот на жени - поразен. Скоро лазејќи се повлекол од сенката под која лежел.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Подарениот појас под неговата бедна гуња се обвиваше избледен, по боја сличен на иловицата од урнатината.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Никој нигде и никогаш ништо не запишал за тоа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сите човечки извици на страв и на гнев, онаа животинска гласност пред која и побеснет ѕвер ќе ја свие опашката, се слеале во продолжен крик што го преплавувал боиштето со сила на бескрајна и густа вода под која ќе останат загатливости на човечкото ништење, како и секогаш кога тој човек се борел и колел и бил уништуван заради поголемо парче земја за да гние потоа на најмал простор под крст или под исправен камен со изрезбана чалма на врвот, под чалмата со железо ископана мудрост на Коранот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тој секогаш ист глас на проклетиот Онисифор Проказник, ни покорен ни предизвикувачки, глас со една смисла - да се разбере што се зборува а не како се зборува, го слушал пред тоа во себе и точно со истото прашање.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Всушност, бегал од себе како човек што ги знае туѓите намери и што ги претчувствува изгубените битки на човекот со жена и со три деца. Не, тој човек никогаш не отстапувал.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тој човек тресеше долга, пробелена нечиста брада.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Ко да летав на Марс чинам занесена не осеќав нежност во тоа патување сал болка која силно пече, боли гасне една младост, гасне едно тело чинам беше тој човекот од бајките оној кој долетуваше со белиот коњ и мирно дишевме во црвените јорговани се гушкавме со сочните треви кои мирисаа на сено расцветаните липи, каранфилите...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Гасне една младост, гасне едно тело. чинам беше тој човекот од бајките оној кој долетуваше со белиот коњ и мирно дишевме во црвените јорговани се гушкавме со сочните треви кои мирисаа на сено расцветаните липи, каранфилите. сочност, зеленило, шаренило буи...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Баба Роска го гледаше во чудо - тој човек кој со години ги фасцинираше сите со бистрината на својот ум и со беспрекорното паметење на ликови, имиња и датуми, како се претвора во физичка и психичка рушевина.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Но не можеше да ја изџвака, начнувајќи ја малку по малку, еднаш сосем да ја голтне - и неа и човекот, и сите болки во таа облека и во тој човек.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Потоа ме погледна како да сум негде далеку и рече: - Што мислиш за тој човек?
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Сега се сетив дека тој човек пиеше повеќе од другите гости.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
За мака, не можеа да дознаат ни оние кај кои тој човек беше на постојана работа.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Мене тој човек вопшто не ми е симпатичен, ни интересен, ни ништо. То шо е конзул мене ништо не ми значи.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
„Од денес не смејш да излегваш. Забрането ти е. Не смејш да имаш контакт со тој човек.“ Томаица беше пребледена.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Ако мислиме на иднината наша заедничка, твојо брак со тој човек ќе биди многу поволен за целата фамилија.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Го пречекавме со срдечно добредојде; оти тој човек колку што беше достоен за презир, барем половина од тоа беше и забавен, а освен тоа и со години го немавме видено.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Но тоа му даваше можност да ги искушава луѓето на тој начин што со нокотот ќе црта крстови и ќе ги претвора во злато.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Имаше некаква судбинска големина во тој човек облечен во едноставната униформа на градскиот превоз, кој секоја вечер можеше да направи безвредни илјадници човекови денови.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тогаш врагот, кој дотогаш, закачен со опашката за катарката, висеше со главата надолу и, невидлив, гледаше што се случува на бродот, веднаш го зеде ликот на тој човек.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Очигледно, очекуваа дека наскоро ќе умрам или дека ќе станам жртва на некаква несреќа.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Е, кога ќе ги тргнам, ќе појдам кај истиот тој човек за да го прашам, зошто сè уште не се чувствувам совршена. ***
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Ако некој силно чувствува и знае како стојат работите, без да му се укажува на тоа, тој човек треба посебно да го насочи трудот.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Го сакам тој човек кој е сега толку далеку од мене.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Каква гордост, како некое благородно проклетство да имаше влезено во тој човек.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Сепак стигнавме и до единицата. Таму тој не се сети да ми даде мед, па така ми остана атерот.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Никогаш потоа не дознав каде е тој човек, барем да му се заблагодарев што ме спаси.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Барал и не нашол ништо, тој човек со седум прсти на рацете, жива сенка меѓу мртовци и сенки на урнатини, жолт, осамен, без сеќавање веќе за далечните степи и пасишта.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
* Од него, од тој човек, на сите страни се пуштале ластари и тие што биле негови синови и внуци и синови на тие внуци плаќале данок како берачи и продавачи на тутун, афион, шеќерна репка и памук, како колари, јажари, самарџии, ковачи, воденичари, гробари, управители на пошти, пандури, архивари или ја заборавила ораницата зашто станувале металци, обликувачи на порцелан, попови, готвачи, прекуокеански печалбари, но тој татко, дедо и прадедо, Зафир Јосков, бил поп, распоп и солунски продавач на мирудии и малоазиски мелеми и пак поп во неколку села под востаничкиот град на Питу Гули, на Никола Карев и на другите, да ги спомнеме без патетика.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Тој човек што може да го носи името на кој и да било наш познајник можеби знае уште една тајна: Рубина Фаин под се почесто повторниот знак Post scriptum го пишува и потаму своето писмо до Едвард Жорес за судбината на малите земји и за луѓето во нив, оние луѓе на кои исто колку и на големите им припаѓа земјата и источниот изгрев.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Нашите погледи го молеа, му велеа, - кажи ни старче, кажи ни стриче Лентеноски, кажи ни што барал тој човек? По неколку векови и тоа го дознавме.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Бевме низ полињата, низ селата, низ пештерите, низ снегот, низ водите, низ непознатите населби и градишта, низ сите домови, насекаде каде што се точеше тој човек.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Тој човек и тоа куче, некоја проклета заедничка судбина.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Тој човек, кој со леснина претрчуваше толку милиони километри, планини, реки, полиња, што како елен совладуваше големи трапишта со вода, кој на чудесен начин можеше да пролета низ кални, тешки патишта, низ трње, низ дождови, низ лапавици, со секавиците да се гони, беше жално, беше очајно да се гледа како се прпелка во малото, смрдливо сопче.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Нѐ удираше црн дожд, нѐ убиваше силно сонце, се пробивавме низ најстрашна снежна фортуна, не, ништо не можеше да нѐ врати од тој пат, да нѐ оддели од тој човек.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Место не нè земаше, де се качувавме во собите, де излегувавме, се колнам, патувавме со тој човек.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Мал и жален, тој човек со чести болки во секое ковче на смекнатото тело, не се присилуваше да погледне околу себе.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
После затрудне сестра му од некој коњички поднаредник а тој во богословијата ја остреше својата кама и се колнеше дека ќе го убие тој човек.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Се наведна над лицето, замрзнато од леден, црн удар, и не најде ништо што мислеше дека ќе најде - еден свет на тој човек, едно движење во просторот на продуваното време, сѐ она за што му говорел тој во темните крчми: детска играчка на изгубеното чедо, тажен кловн со плачни очи во тоа барутно време, некакви Марии со црвени искри во коските.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Како одамна кога имаше шест или седум или осум години, тој човек, сега бел, подгрбавен и очаен од необјаснивните стапици на судбата и од далечните тајни на сувиот бунар од неговото детство, попушташе со секој нерв и во секој зглоб пред своите визии.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Острите коленици на тој човек како да и нанесуваа болка; во есенските, скоро безгласни ноќи, кожата и стануваше сува, ноздрите и се ширеа: бараа воздух, слобода.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Навистина, имаше шеесет години и не фолираше, тој човек со нејаки, крцкави зглобови од врелото теме до рабовите на стврднатите рамни стапалки.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
- Леле, како ќе го дочекаме тој човек.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Оптоварен со тајни и со амбиции, животното чувство на тој човек се осакатило и, така сакато, го сакати, еве, и мојот живот.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Малку, малку, ќе заѕвони на телефон. Тој човек е само за незгоди.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Тој човек има голема, широка, страдална душа, која кај што стигне, добрини сее.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Бидејќи тој човек го претпочита идеалниот живот, тоа се „Советите плус електрицитетот” и тој човек посакува да стави брана на текот на Дрим со хидраулични централи.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
— Е, кој е тој човек шо си гo избрал ти?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И кога Бино пушти глас по село дека ќе ги учи децата без пари, многумина се прашаа одошто ќе живее тој човек.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Нека ѝ рече оти тој човекот од Витолишча, шо бил некни тука, дојде — и ќе ѝ текне кој су: — А, а, а, ти, стари в'ку!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Или оној Стивен Содерберг: награда во Кан на 28 години, 28 режирани филма на 45 години, над 45 филма како продуцент и директор на фотографија... Спие ли тој човек некогаш?
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Дури подоцна узнав дека човекот од сонот е бесмртен за разлика од оној од животот!) Значи Мирко Бунде требаше да биде прв егзекутиран.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Како можев да изигрувам неупатеност за да помислам на некој вид амнестија? (За жал не го сфаќав доволно сериозно укажувањето дека сепак постои разлика помеѓу убиство на човек од животот и убиството на истиот тој човек но од сонот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Објаснете ми, како изгледа тој човек што ќе си ја заложи сопствената глава за да ги спаси туѓите животи верувајќи дека на тој начина се спасува себеси?
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Презимето на тој човек беше Сухов - така барем го нарекуваа манастирските чувари.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Судејќи според изразот на лицето, тој беше интелектуалец, иако, од друга страна, требаше да се биде внимателен поради густата брада што оддалеку потсетуваше на иње и очигледно беше одвратна за допирање како тркалото за острење.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
– „Така беше, бре синко, за тоа, му рекла, туку кој беше тој човек што ги зеде?“
„Силјан Штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Оче Симеоне, кога тој човек би лежел на калдрма, ситен да ја сокрие под себе темната дамка што никогаш не личи на малинов сок, што би видел низ дебелите стакла?
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Тој човек – тревка на старата фотографија, предаден на моментот и на себе си, како впрочем и сите тие непознати судбини, фатени во еден миг на својот, за мене недофатлив, живот, го засилија во мене чувството за неповторливоста на допирот, звукот, мислата.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Нему баш му беше гајле, не беше тој човек кој се пува, ама им беше важно на луѓето, им требаше церемонијал.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
„Каква борба, каков јунак!...“ ми вели тој човекот наш што им беше курир на партизаните, тој козарот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Испаѓа дека тој човек не можел истовремено и да оди и да мисли.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
За борба, идеали, вистина и правда, кај тој човек и придружба верна не станува збор.
„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)
О, јас сѐ сфаќам... 186 Margina #17-18 [1995] | okno.mk ТРОШЧЕЈКИН: Кажете, вие, можеби, тој човек...
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
ТРОШЧЕЈКИН: Меѓу нас речено: вие, можеби, тој човек денес го видовте?
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Некој би требало да го запали тој човек.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Има случаи кога пожари започнуваат сами од себе, а и случаи кога водата не го гаси огнот.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Има изливи на нафта во океанот.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Во соништата исто така - луѓе кои горат во океанот или на невозможни места, соништа каде запалена нафта плови по водата и алиштата ти се во пламен и косата ти е во пламен и пламенот навлегува во водата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
За вас тој човек веќе е себичен, вообразен тип, недружељубив, напросто - човек со кого не треба да се има работа.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Дури во себе скоро да бев сигурна дека тоа не е тој човекот на мојот живот.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Сега, да видиш чудо, никого никаде не гледам ама тој човекот што доаѓал кај нас како да го гледам.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Се избудалев за тој човек.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Иако не беше некој убавец, имаше нешто интересно и привлечно кај тој човек, па се заинтересирав за неговиот карактер и сакав малку да набљудувам како се однесува.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Таа прво немо ме погледна и не можеше да верува како сум успеала да завршам токму со тој човек.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Почнав да ѝ зборувам на мајка ми, да ѝ раскажувам што ми се случи, дека Змејко ме носеше кај тој човек кој ми даде некаква водичка за да ми биде подобро.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Мислам дека тој човек ни спортот не го сака со толкава страст како што ги сака жените.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Меѓутоа, чувствував дека во грлото секогаш крие една длабока горчина поради тој човек.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Доста се намачив јас на тој човек да му објаснам дека љубовта помеѓу двајца е нешто многу силно, дека тоа е нешто што треба да го одржува човек во живот, да му дава сила кога му е најтешко.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Добро го научив тој човек и јасно ми беше дека тоа му е бизнис фора.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Ме убеди тој мене еднаш кога требаше да се враќам дома од кај него, попатно така чисто да провериме што се случува со мене кај тој човекот кој, демек, чистел од зло и од црни магии.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Сепак, јас сум таа која го одбра животот таков каков што е, јас сум таа која се пресели таму за да живее со тој човек.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Се симнавме на калливата улица во селото кој знае каде, пред куќата на тој човек.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Можеби ако не друго тој човек беше таков што ми ја лечеше осаменоста од која постојано ме стегаше срцето.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Сум се заљубила во прекрасните изведби на тој човек, во нешто невистинито, а не во него каков што навистина е.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Во првиот момент одглумив дека не ми е познат, иако многу добро го знаев тој човек, а и целата јавност го познаваше како многу контраверзен.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Покрај сите тие работи кои ги поминав со тој човек за толку кратко време, покрај сите работи од неговото минато што ги знаев за него, јас поминав преку тоа, му простив за сѐ.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Тоа ќе го дознаеме од Билјана. Ѝ велам: - Биле, кога ќе го сретнеш тој човек другпат, пак исплази го јазикот и свирни му.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)