тој (зам.) - рече (гл.)

Очите му светнаа, лицето од задоволство му се разведри и тој рече: - Ајде, ајде, да сторам еден себап39)... да пуштам тебе, да не вратам назад.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Дојде време, кога и ние Македонците треба да го кренеме и нашиот глас, гласот за слобода на Македонија од турското ропство.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Тој му нареди на клучарот да го пушти трговецот да влезе.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Тој рече: - Браќа! Тука меѓу нас се наоѓа братот Гоце, член на Централниот комитет на Внатрешна македонска револуционерна организација.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Тој рече дека ме паметел како дете, но потоа заминал, рано заминал, веднаш по Втората војна, штом се создале услови да може да се добие пасош.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Но пред да ми го даде, тој рече дека треба да платам.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Тогаш тој рече: Оставете го на мира, никој да не ги беспокојува коските негови“.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Првото што го слушнав, кога во еден краток момент го сретнав Котета Буџе, висок и поднаведнат, со мустаќите напред и со челото набрано од брчки како трапчиња за садење чудоцвеќе, или поточно кога мораше да се сретнеме, зашто патчето по кое двајцата бевме кинисале секој од своја страна, беше многу тесно и, откога јас му реков добарден и, не можејќи да издржам, ја спомнав и водата, тој рече:
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Гога се изнасмеа добро, а кога чу за кое девојче се работи тој рече: - Арно си го одбрал гулабот, само малку доцна, така ми се чини.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Напаѓачот како да се смете пред тие аргументи, и по малку, во одговор, тој рече веќе потивко - идиот!
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Тука јас се насмеав, а тој рече дека знае за загадочноста на зборот, но не знае како подобро да го опише своето доживување.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
И плакатите ќе ги отпечатам - мајка ми има печатарска преса!
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
А. и тој сака да работи со вас”.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Кога го праша дали би сакал да направи филм со неа, тој рече: Секако, и дека знае сè за андерграунд филмовите и дека некогаш студирал режија и сето останато што оди со тоа, но тогаш одеднаш Нико се појави со еден холивудски актер Том Бејкер.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
А јас реков: а мојата баба има бар, мило ми е.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Јас реков: десет улоги? а тој рече: Да!
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
„Џимовиот менаџер рече дека не може да го направи тоа, рече, но ова е добар Џимов пријател од Л.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Му соопштивме на учителот, а тој рече: „Многу добро“...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
А тој рече, „Дали сте чувствителен на ова?“
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Таа мислеше дека тој не слушна ни збор од она што кажа таа, но во следниот миг живата светлина му се врати во очите и ужасната маска му се крена од лицето и тој рече, ”Какво име сакаш ти, такво ќе му дадеме.”
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Сѐ уште спокојно гледајќи во земја тој рече, „Што Рози прави цело време додека ти и Ден става темели?
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
И тогаш тој рече, „Па, да не си сопругата на Дан Адам?“
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
„Кети“, тој рече тивко како божем неговата сопруга да беше до него, „Кети, Господ нека му прости. Господ да ни прости на сите нас!“
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Тој рече: „Среќен си ти што нивната рака не пресега и до тебе“.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Тогаш тој рече дека не смеам да постапувам неодговорно.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Погребот бил настан што мора да се почитува.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тој рече: „Од тебе барав само да ми дозволиш да испијам едно шише вино од твојот папок; но ти не дозволуваш; и самата знаеш, Луцијо, дека заслужив многу повеќе од тоа што го барам.“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Чукнав посилно, а тој не одговори. Тогаш удрив жестоко со тупаницата, и тој рече: „Напред!“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тој рече да почекам и се упати кон жената- пајак, која по вторпат беше паднала во својата мрежа и во неа се прпелкаше обидувајќи се да застане на нозе и да излезе од густата преѓа.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Се обидував да му објаснам дека тоа не е нормално, дека е целосно лудо; дека не би можела да издржам, дека ме скокотка, а тој рече: „Да не те понижува, можеби?“, и јас, во тој момент знаев, бев сигурна дека Јан Лудвик не е дојден туку-така и дека одмаздата, без разлика колку тој се преправаше дека е рамнодушен кон сѐ што му се беше случило, сѐ уште тлее во неговата душа.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Но тој стоеше горе; ветрот му ја бушавеше косата. А тој рече: „Не. Не слегувам, Луцијо.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Му препуштив на Земанек да ѝ објасни; тој рече дека од раѓањето сум талентиран за еквилибристика, односно за акробации во кои најважно е одржувањето на рамнотежата.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Го прашав Филозофот каде одиме, и каде се наоѓа папокот на светот, а тој рече: во средето на земјата, оти папокот се наоѓа во средето на телото.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Таа молела да не бара такво нешто од неа. Тогаш тој рекол дека ќе бара нешто друго; пробал да ја прегрне, но тогаш некој лудак фрлил камен врз џипот, нешто се скршило и тие избегале. Ѝ реков дека тој лудак бев јас.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Го прашав каде ќе одиме; тој рече дека ќе ме води на едно место.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ништо не му реков на Земанек за онаа вечер; му реков само дека сум ја видел Луција со тетка ѝ на корзото, и дека не сум ѝ пристапил; тој рече дека умно сум сторил, оти сум бил сѐ уште неистрезнет и непресметлив.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Јас лежев под дрвото; се чувствував глупаво, непријатно, оти удоволував на туѓа желба. Тој рече: „Затвори ги очите“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
А кога стигнавме таму, со колена трештени од страв, со колена што штракаа, пред клучалницата грозна од одајата со умножението на отровниот запис, тој рече: „Отвори го ковчежето и пушти го сподобието отровно во одајата отровна“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Не сакаше да ме бакне; му реков да ме бакне; тој рече: „Не. Прво дај ја чашата“, рече каприциозно, инфантилно, како да е мое дете; почнав да се смеам, се смееше и тој, и јас се предадов.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Говореше доста неповрзано, господин судија, и јас навистина не знам на што се должеше тоа; изгледаше необично возбуден; не, не беше пијан, во тоа сум убедена; беше само возбуден; кога му реков дека е возбуден, тој рече: „Да, се разбира; знаеш ли што значи по толку години да се најдеш под вистинско небо?“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Еднаш го прашав зошто му се толку многу пари, а тој рече: да изградам голема куќа за во неа да живееме сите заедно: мајка ми, сестра ми и јас. И мојата жена, рече.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
По долго и длабоко молчење, со болно раскината воздишка тој рече: - Ги однеле со воени камиони... - Кој? - Тие, кои си граделе нови куќи...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Тој рекол дека лично е заинтересиран на тие несреќни луѓе да им се даде не само формална помош, туку и срце.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
За вашата лотарија тој рече дека сте сакале да скриете некои предмети од полните билети.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Додека читаше, си мислев колку е прекрасно да најдеш некој толку плоден писател, баш во моментот кога ти беа потребни “звуци” за твоите звучни филмови.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Но, всушност, мене ми се допаѓаше и содржината.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
По забавата го вклучија џубоксот, така што сега сите можеа да играат: немаше оркестар (сакаа да заштедат пари).
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Кога го направив тоа, тој рече, “Високиот звук е работата на вашиот нервен систем.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Потоа го прашав инженерот кој работеше тука зошто чув два звука ако собата беше потполно тивка. Тој рече, „Опишете ги“.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Штом Рони заврши со читањето, го прашав дали би дошол во Фектори и едноставно би седел во фотелја надвор од видикот на камерата, и би зборувал додека ние го снимаме Марио Монтез во филмот Харлот, и тој рече: „Добро“.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тогаш, навреден, тој рече: - Еден од нас ќе мора да си замине од Харков!
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Тој никако не успеа да ги исцеди парите од мене.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
И знајеќи дека таму кај што има борачка има и плачка, и знаејќи дека таму кај што се собрале Арнаути има и кавги кои секогаш со лошо завршуваат за христијаните, ги одведе потковичаните на ан кај Стомнаровци.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Лазор, кутриот, сиот онемен и сиот пожолтен, не од страв од борење со Иса, беше сигурен дека нема, не се родил човек кој не може да биде кутнат од него, туку од еден сон што го сонуваше ноќта помеѓу средата и четвртокот (тогаш, во сонот, од една џган, од сите вери и раси, насобрани на една непозната ледина се зададоа две црни кучиња и едното еднаш го укаса долу во слабината, а другото двапати горе за левата плешка, а од песните и од кажувањата на стари се знае дека ако те укаса на сон црно куче, значи те укасал душман, поправо те укасал нож или куршум од рака на душманот) само гледаше во Максима и затоа се почувствува многу олеснето кога тој рече Не сме дошле да правиме борачки, Хаџи Ташку; имаме да свршиме многу работи а една и со тебе, да се измириме, но првин да ја свршиме оваа со Мустафа ефенди.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тој рече: Јас сум всушност хомосексуалец. И ме фати за рака.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Татко го следеше секој негов поглед и на крајот очекувајќи бездруго да му се обрати, тој рече: Што имаш да кажеш против првиот предложен збор јаничарите, јаничарството, јаничаризам, за да предложиме тој конечно да биде избришан или не од употреба во балканските јазици, ако се прашаме ти или јас, односно обајцата?
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Матеј веднаш му телефонира на Гаврил во САД, а тој рече дека резервирал карта за првиот лет и дека ќе пристигне во Скопје следниот ден во четиринаесет часот.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
А тој рече: - Зоран. - Не, - рече таа, - ти си Зоки.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Затоа тој рече: - Е па, кога на сѐ што ви кажам се смеете, тогаш нема повеќе што да ви кажувам! И тој тупна со ногата и си излезе.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Пред околу 25 год. кога студирав философија се обидов да му го објаснам Хајдегер на татко ми (откако направи грешка што ме праша).
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Кога завршив тој рече, „Сфаќам. Философијата му прави на човековиот ум, она што маталката за јајца им го прави на јајцата“. Има многу мудрост во тоа.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Тој си се предочувал себеси и како оперска ѕвезда и како астроном.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Кога запрашав, „Што ве донесе?“ тој рече, „Никогаш не разговараме“.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
“Ги поминував попладневните часови вежбајќи пеење, вечерите на бина, а потоа доцна во ноќта ги набљудував ѕвездите”, тој рече.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Одеднаш тој рече: - Ние!
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Никогаш не сум го видел во униформа, и на крајот тој рече: „Па, добро.“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Малку потоа, тој рече, „Осум минути.“ Пауза. „Седум минути.“ Се чинеше како многу подолг молк. „Шест...“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
И со моја помош, но главно благодарение на тоа што тој рече дека не само што нејзината врска со Германецот не ја одобрува туку него тоа, како брат и борец, уште и го боли.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Кога Едо и Петра останаа сами во просторијата, тој рече: „Па сега и мене ми е дојдено времето. Само јас ве задржувам!“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Глеј, бре, тревата се раззелени, цвеќето расцути, лисјето треперат, ластовичките летаат, билбилот се растури од пеење, потоците се наполнија вода, пчелите се разиграа во устите на цвеќињата, ментата мириса, а ти само - другар политкомесар тој и тој рече вака и вака, кодошиш, плукаш, се фалиш лево и десно демек непријателот го уништивме, му убивме и му ранивме толку и толку, а наши како да нема...како, бре, нема?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Јас реков, “Правете што морате, но јас сакам да бидам таму под моето сопствено име.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Таа застана, се фати себеси како зјапа во сонцето.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Јас реков „Кое име ќе ми го дадете?“ Тој рече, „Кос“. Знаеш што е кос? Птица.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Првите неколку пати тој одговори со да, но кога преминаа преку мостот по четврти пат, тој рече не.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тој рече, „Добро. Ќе мораме да те ставиме во самица.“
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Јас реков, „Во затвор полн со дрогераши, сите ќе знаат дека не се викам Кос. Одбивам.“
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Јас реков „Луди сте? Ќе ме истакнете на главната линија со лажно име?“ Тој рече „Да“.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Како мислиш?“, го праша.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Можам да се носам со било која ситуација. Можам да излезам на крај.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
По едно време тој рече: - Ова- рече да знае да зборува и ум може да ни даде.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Меѓутоа, тој рече дека сака системот да го усоврши со тоа што ќе постави војник на смена кој постојано ќе кружи од војник до војник.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Му даваа и на татка, ама тој рече: Јас повеќе пушка не фаќам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
„Јана дојде...“ и тој рече тивко, „ќе појдеме до Реката, до ливадата! Да знаете каде сум...“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)