тој (зам.) - доаѓа (гл.)

Пред сѐ, тој доаѓа во Шпанија, една година минува во Мадрид, заработува за живот копирајќи ги старите мајстори.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Секој дел може да се употреби па затоа трговецот трпеливо го чека муштеријата и тој доаѓа.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
На средбите во Медонскиот дворец тој доаѓал прекуспецијално направен тунел долг седум километри, поврзан со Версајскиот дворец.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Очекуваше дека Дјуган ќе стои пред врата или барем на прозорецот и ќе гледа дали тој доаѓа, но кога влезе, портирот беше зад својот пулт зафатен со чукање на машина.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Повеќе пати тој доаѓал кај неа да ѝ го земе насила, но таа ја заклучувала куќата и не го пуштала да влезе.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Предлогот за таа игра на Андон му го соопшти Лилица, нагласувајќи му дека тој доаѓа од Азра и дека таа гори за тоа.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Неколку дена подоцна, по една претстава во операта „Гарние“, тој доаѓа позади сцената да ја поздрави, да ѝ честита за прекрасниот настап и ја кани да одат на панаѓур на кој се слави празникот „мајски ден“ слично како во Америка, во едно мало, идилично место надвор од Париз. Таа прифаќа.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
- Твоите имаат адреса од него? - праша. - Имаат.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Не - реков - и го премолчив најважното: - дека тој доаѓа, но на друг начин.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
ТРОШЧЕЈКИН: Гледаш ли, тие треба да bleskotat, да фрлаат и на него одблесок, но најнапред јас сакам да го фиксирам одблесокот, а потоа да се зафатам со изворот, откаде што тој доаѓа.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
РЕВШИН: Порано од десет нема смисла: тој доаѓа во канцеларијата околу десет и петнаесет.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Болката на душата е стара колку и човекот, екимот изумирал заедно со своите мевлеми, болката останувала како и да се преименувала, а сега тој доаѓа како ништо друго освен како подновен обид со неочекуван, а пресметан убод да навлезе не во душата туку само во мозочната ципа, за да го поврати човекот во оној канализационен жабарник што се вика нормален живот.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Секојдневно тој доаѓаше во домот и со своето како глувче подвижно коњче на малечка двоколка ни носеше леб.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Впрочем, тој се трудеше да си ја засили значајноста со голем број други средства, имено: го воведе правилото пониските чиновници да го пресретнуваат уште на скалите, кога тој доаѓа на работа; никој да не смее директно да влегува кај него, туку сѐ да тече според најстрог ред: колешскиот регистратор би му реферирал на губернискиот секретар, губернискиот секретар – на титуларниот или, пак, како ќе му дојдеше, на некој друг и, веќе на овој начин, работата да стигне до него.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Така што најпосле Акакиј Акакиевич еднаш во животот посака да покаже цврстина и одлучно рече дека неопходно му е лично да го види началникот, дека тие не смеат да не го пуштат, дека тој доаѓа од установа по државна работа и дека ако тој се пожали на нив, тогаш ќе видат тие.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
(Место да го скине листот со туѓите надраски тој доаѓа за да провери, па дури и да допише ако треба уште некоја нова!).
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
И воопшто, тогаш многу подобро се живееше отколку сега. њ 200 okno.mk Евгениј Харитонов АНТИУТОПИЈА - 80 * Секако, се мисли на познатиот ресторан во Москва, не на познатиот музеј во Санкт-Петерсбург. (заб. на прев.) ** “АРА”-”American Relief Assotiation”, американска асоцијација за помош во Русија во периодот по Граѓанската војна. (заб. на прев.)
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Значи, Црвениот плоштад вриеше од народ. Тој доаѓаше, доаѓаше и доаѓаше.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)