ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Како и да е, Giancarlo Politi, главен уредник на Flash Art, ги гледа работите во друга светлина.

Едниот од нив, Ибн Фодлан (ум. по 922), раскажува за обредот на погребување на некој кнез, виден од него во текот на неговиот престој кај волшките Бугари.

Во написот „Слобода на Бренер во име на уметноста“, тој вели: „Според мое мислење, затворањето на Бренер е навреда за слободата на изразување на уметникот и исто така и репресивен чин.

Тој вели дека тие „на почетокот запалија пламен и го спалија телото, а потоа изградија нешто налик на ритче, во чија што средина поставија големо парче тополово дрво, на кое го напишаа името на мажот и името на царот на луѓето“.

Понатаму тој вели дека е „голема будалштина кога слепецот со сите сили настојува да ги води оние што гледаат“.

Јас го молев да слезе, оти секој миг можеше да наиде експресот, но тој велеше: „Не грижи се Луцијо, јас правам чуда; ќе го сопрам возот со поглед, со еден блесок на очите ќе го сопрам; сум сопирал јас и поголеми нешта во животот, Луцијо!

Понекогаш тој ќе препрочиташе некоја од книгите кои ми ги препорачуваше – ги сакаше Софокле, Шекспир, Гете и Сервантес; од мене бараше да не ги читам Балзак и Флобер, затоа што биле полни со неморалности; Достоевски, кого тукушто го откриваше, ми го забрануваше затоа што бил полн со мрачни мисли.

Кога правевме паузи меѓу читањата и одевме во дворот на библиотеката, брат ми ми кажуваше работи кои тешко можев да ги разберам, но сепак внимателно го слушав, бидејќи знаев колку му е важно некој да го сослуша, затоа што неговите пријатели беа посветени само на медицината, а тој сакаше нешто повеќе, тој сакаше да ги разоткрие тајните на човечкото суштество кои беа отаде анатомијата; Зигмунд беше уверен дека тоа растајнување би можело да се направи со вкрстување на разумот и чувствата, тој велеше дека и размислувањето, и чувствувањето се есенцијален дел од нас, и само при „соработката“ на тие два дела човекот може да се осознае самиот себеси.

Бидејќи како што тој вели во Spurs/Eperons, „текстот ќе остане неограничено отворен, криптичен и пародички“ 7, постојат мноштво начини со кои дури и една единствена личност, и a fortiori различни луѓе можат да го деконструираат. okno.mk | Margina #11-12 [1994] 71

Исто како и другите теории неговата е исполнета со желбата да го пречисти светот на останатите, безвредни теории и да ги преобрати сите неверници во вистинската вера.

Со оглед на силните плуралистички, ако не и анархистички, елементи на Деридините учења, може да се чини одвишно да се тврди дека тој исто така е еден универзалист.

Еден од нив е Пабло Пикасо. Тој велел: „Јас не барам. Јас наоѓам“.

Тој вели : „Актерот е излишен елемент во сценското дејствие.

„Тој вели дека ти си му ја дал пушката. Кој ти ја дал тебе?“

Очите му се испаруваа од зловешта омарнина на болките.

На крај тој вели: „Серијата нагаѓања и хипотези мора да се држат под контрола, инаку врските помеѓу историскиот модел и новиот фонт ќе станат метеж.”

- Ако се обвистини тоа, - рече Илко, - ќе се потврди она што го кажуваше мудрецот за моќта на сонот: тој велеше дека пет нешта на светот имаат шеесетинки: огнот медот, саботата, спиењето и сонот.

Го молев Симона да одиме до гробиштата. Тој велеше дека бездруго ќе одиме, но вистински одлагаше.

Нели ти за зборење ја бараш? А тој вели: Е, па, не може таа ништо да не знае по наше.

Кога Лена во еден момент го споменала индијанскиот поглавар Текумсех и она кога тој вели: „Ние не сме господари на земјата, туку нејзини деца.

И она за каменот што секој човек си го носи околу вратот, тој вели е опасен само ако се најдеш во вода, тогаш те спушта на дното и не ти дава да дојдиш до површината за да загоуниш малку воздух, те држи, вели, долу, додека не ти ја разејне устата и да те напоуне су вода.

11. ГО ДУПИШ СО ОСТЕН, А ТОЈ ВЕЛИ ТРН МИ ВАДИШ - каде ли се сѐ зачекорува со таква здрава нога?

Својот страв му го пренесуваше и на дедо, ама тој велеше дека ќе му мине ќефот по книгите на синот, штом ќе се ожени, дека ќе го навасаат тогаш други грижи и ќе запре со читањето.

Тој вели: „Само претстава? Беше принц, умре, тоа ќе го кажете кога јас ќе умрам! Тоа е само претстава!

Одеа кај Танаил и му велеа барем тој да го одложи погребот за понеделник додека се направи свадбата, но тој велеше: „Не ја оставам јас мајка ми да се смрдува...

И Зоки е меѓу нив. Тој вели: - И јас сум храбар!

А пред големите деца се испрчува како да добил орден за својата храброст, и додека бојата на лицето пополека му се враќа, тој вели: - Видовте... видовте ли кој бил кукавица?

Сега тој велеше добра ноќ, добра ноќ. Сега тој беше исчезнал, чекорејќи назад по брегот кон југ.

Е, тоа се случи оној ден, кога му ги спомнав трубите што ми беа ноќевале цела ноќ во ушите, а тој вели, „Ништо случајно, можеби војните и не завршиле.

Тој вели: „Јас бев веќе на оној свет: кога Бандо ми забуца куршум в гради - и видов каков е. Сега ми треба овој живот да го проживеам“.

Некој му рече: - Зарем не ти е страв? А тој вели: - Море страв ми е само од нашите.

За ракописот на татко ми да не ви раскажувам. Тој вели дека си го расипал со пишување рецепти.

- Кажи му на брат ти попладнево да не оди никаде, закажувам за во пет часот „састанак“ – ми дофрли, шушкајќи со весникот. Така тој вели: „састанак“, наместо состанок.

А, сега уште и тоа, состанок! Што му требаше таа беља? – се јадосував.