А негде на крај свест се клештеше една црна величественост: некоја заседа го отклучила станот и сега те демне, ќе имаш преграб и борба, па бори се.
               
             
           
            
            
              „Месечар“
               од Славко Јаневски 
              (1959)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Се залеа себе си...со ништо. Таму кај што ѓаволот те демне.
               
             
           
            
            
              „Портокалова“
               од Оливера Доцевска 
              (2013)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  „Во вас е влезен ѓаволот луѓе, велеше, тука ви е тој постојано: и кога не го сакаш и кога не го очекуваш, тој ти иде; и кога бегаш, тој со тебе трча: сенка ви е; во сè се преправа и во сè се престорува; што и да чиниш, што и да правиш, тој тука ти е: те демне и гледа кај да ти се вовре; и кога спиеш, и насон - тој тука ти е...“
               
             
           
            
            
              „Свето проклето“
               од Јован  Стрезовски 
              (1978)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Ти си сѐ така свежа и ниедна брчка по лицето не ја издава опасноста што те демне.
               
             
           
            
            
              „Пустина“
               од Ѓорѓи Абаџиев 
              (1961)