Но со неговото великолепие сѐ и свршуваше. Тој беше само како убаво премачкана фасада на несреќно зглобено здание, готово секој час да се распадне.
               
             
           
            
            
              „Послание“
               од Блаже Конески 
              (2008)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
               
                  Кажи: имаш потреба да се скриеш
   од сѐ и од секого,
   ништо и никој да не те гледа,
   така ќе ти биде полесно
   да излезеш на крај
   конечно на крај
   на светот 
 
   но барем кажи:
   тогаш сфаќам дека
   се претворам во некого друг
   налик на говорна фигура,
   и се гледам со очите на другиот
   и не сум сама, не сум јас ... 
 
   кажи - очите на јазикот дебнат
   саноќ, дебнат везден
   јазикот е видовит
   гата, прорекува и се провлекува
   отаде времето
   кога му се испушта да каже
   нешто што не треба 
 
   кажи: јазикот не е само јазик! 
               
             
           
            
            
              „Ерато“
               од Катица Ќулавкова 
              (2008)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
               
                  2. Мојата приказна
 
   
 
   „Стасав во последен миг, но сепак
   го преминав прагот на авлијата 28и премрев, мислам, одеднаш:
   - самрачна светлост, неспокоен сјај
   и јарка нестивната страст
   која се одразува врз сѐ и во сѐ
   и сѐ превреднува, како премрежје
   - сетне, интензивен спој вибрации
   збрани на едно место
   налик на грст значења вкрстени
   во еден единствен збор
   (о, парадоксално блаженство
   на хомонимијата -
   си реков и почувствував
   дека допираат до тебе
   моите помисли, надтежнати од профаност
   занесени по светост
   изострени од долгото 'рвење
   меѓу принудата и поривот
   меѓу надворешното и внатрешното!)
               
             
           
            
            
              „Ерато“
               од Катица Ќулавкова 
              (2008)