Откако го тргна таа — сите очи во неа гледаат.
               
             
           
            
            
              „Крпен живот“
               од Стале Попов 
              (1953)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  IV  Во ова царство на мажи и без царови  Да му се поклонуваат сите на ножот  В раце што го стегаат овие црни беласици  И кории;      Со него сите очи да им се извадат;  Во онаа провалија долу  И телата со него да им ги избодат      - На опинчарите на рибарите на брсјаците  Да остане ова царство пусто  И само камен  Црн гол камен да се народи  Името под себе да ни го чува  Внуците да ни ги откопаат      Со нив и ние да векуваме.
               
             
           
            
            
              „Вардар“
               од Анте Поповски 
              (1958)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Сите раце држат чаши, сите очи ја пијат пејачката...
               
             
           
            
            
              „Бојана и прстенот“
               од Иван Точко 
              (1959)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Сеедно. Не ќе вредеше. Сите очи на тој ѕид не ќе можеше да ги ископа.
               
             
           
            
            
              „Кловнови и луѓе“
               од Славко Јаневски 
              (1956)