си (зам.) - јаде (гл.)

- Кој како си солел нека си срка, како си дробел, така нека си јаде.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
- А тој што сторил нека одговара!
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Па вие си јадете од вашата душа, вашите деца го пијат вашиот отров, ќе се удавите во сопствената кал, ќе потонете во живиот песок.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Срната внимателно и плашливо го подаде муцето кои сенцето што ѝ го подаваше бате Јоле, го подушка, малку се поремисли, подразгледа наоколу и фати да си јаде исто како што од рака ни јадеа јарињата и јагнињата.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
- Дедо попот во меѓувреме си јадеше барабар со Килета.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
- Бери јаготки. Сигурно не си јал повкусни? - Никогаш.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Во ходникот седнала една дебела жена и си јаде бел леб и кашкавал. Ја преполнила устата, ќе ѝ пукнат образите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се сеќавам дека со учителката многу игравме, а кога се изморивме и седнавме да си јадеме, кога ја одвиткав крпата - моето јадење го видов сето здробено: јајцата, и домат, и лебот - Леле, си извикав и се расплакав...
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Колку еден саат што одил, пак нашол извор со вода и чунки одел прекутрупа, на многу места наоѓал јаготки и си јадел.
„Силјан Штркот“ од Марко Цепенков (1900)
– „Ах, јас сиромав, си рекол сам со себе, дали така ми било речено, наместо од прасе месо да јадам понапред, сега си јадам жаби; наместо јагули и риби напред што јадев во златниот град Прилеп по ладните меани, сега си јадам гуштерици и кауѓерици.
„Силјан Штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Гледа Зоки: Лидија убаво си јаде, а тој мора да се наведнува од масата кон столот и не може ни залаче да земе.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Хе-хе-хе-хе ... онака ситно-ситно како што умеел тој и пак си продолжил да си јаде, а Митре да пукне од смеење.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Радоста те пијани, како да си јал болвајчав леб што првин те успива, а потоа те тера на повраќање.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)